Informacje o AA

Alkoholik pije, żeby przełamać wewnętrzny lęk, uwolnić się od napięcia psychicznego i fizycznego, uciszyć poczucie winy i wstydu, poczuć radość i rozluźnienie, przełamać strach w kontaktach z ludźmi, zapomnieć o trudnych sytuacjach, podnieść swoje niskie poczucie wartości.

W początkowej fazie choroby picie alkoholu powoduje u większości radość i zadowolenie. Z czasem alkoholik coraz częściej szuka okazji do wypicia. Następnie pojawiają się wyrzuty sumienia i poczucie wstydu. Alkoholik zauważa, że wypicie wówczas porcji alkoholu przynosi ulgę. Zaczyna pić od rana. Zaniedbuje obowiązki zawodowe. Nieobecności w pracy usprawiedliwia różnymi kłamstwami. Coraz częściej szuka okazji do picia. Pojawiają się problemy rodzinne, wzrasta agresja, mogą pojawić się konflikty z prawem, jazda po pijanemu, przemoc. Choroba powoduje, że alkoholik staje się coraz bardziej obojętny na otaczającą go rzeczywistość. Traci zainteresowanie tematami, które nie są związane z alkoholem. Nie dba o swój wygląd i zdrowie. Zaczyna wpadać w pijackie ciągi przerywane okresami abstynencji. To prowadzi do rozdrażnienia, nerwowości, użalania się nad sobą. Nierzadko pojawiają się stany depresyjne, myśli samobójcze. Wzmaga się poczucie pustki i beznadziei. Często na tym etapie dochodzi do degradacji zawodowej i społecznej. Sięganie po alkohol niekonsumpcyjny, bezdomność, żebranie.

Cechą charakterystyczną dla choroby alkoholowej jest CAŁKOWITY BRAK KONTROLI NAD WYPIJANYM ALKOHOLEM. Osoba chora, jeśli tylko wprowadzi niewielką ilość alkoholu do swojego organizmu nie potrafi zapanować nad przymusem wypicia i sięga po następną dawkę. Z alkoholika nie da się zrobić osoby zdrowej, czyli takiej, która potrafi pić alkohol w sposób kontrolowany. Alkoholikiem pozostaje się do końca życia.

Jest jednak rozwiązanie dla osób chorych na alkoholizm.

Możesz dowiedzieć się o tym więcej sięgając po książkę Anonimowi Alkoholicy. Opowiada ona o tym jak tysiące mężczyzn i kobiet wyzdrowiało z alkoholizmu.
Stosując się do wskazówek zawartych w tej książce, dowiesz się jak wieść dobre, pełne spokoju i radości życie pomimo choroby alkoholowej.

Stało się to w 1939 r., kiedy to została wydana książka pt. “Anonimowi Alkoholicy”. W książce tej opisano alkoholizm z punktu widzenia cierpiącego alkoholika i po raz pierwszy sformułowano zasady duchowe AA w formie 12 Kroków oraz wyjaśniono w jaki sposób te zasady pomagają alkoholikom w powrocie do zdrowia.

W 1941 r. w krajowej prasie ukazał się artykuł, który spowodował zainteresowanie Wspólnotą AA oraz tłumny napływ poszukujących pomocy alkoholików. Zyskując rozgłos, dzięki swoim zasadom i skuteczności zdrowienia z alkoholizmu, AA szybko się rozrastało. Zyskiwano również poparcie i przychylność lekarzy oraz działaczy społecznych. Idee AA zaczęły przenikać też do innych krajów. W tym czasie również wypracowano i przyjęto 12 Tradycji i 12 Koncepcji, jako zasady funkcjonowania całej Wspólnoty AA. W 1955 r. liczba Anonimowych Alkoholików szacowana była na ok. 150 000, a w 1976 r. przekroczyła 1 000 000 osób w 90 krajach. W Nowym Jorku w USA powstało Biuro Służb Ogólnych, które zaczęło obsługiwać światową Wspólnotę oraz wydaje literaturę AA.

Do Polski idea AA trafiła w latach siedemdziesiątych XX wieku i w 1974 r. w Poznaniu powstała pierwsza grupa AA w Polsce o nazwie „Eleusis”. Przez kolejne lata, przy dużym wsparciu profesjonalistów zajmujących się problematyką i leczeniem alkoholizmu, powstawały grupy AA również w innych miastach.

Aktualnie liczbę Anonimowych Alkoholików w naszym kraju szacuje się na ok. 25 tys., którzy spotykają się w ponad 2700 grup. W 1995 roku powołano Fundację Biuro Służby Krajowej do obsługi prawnej AA w Polsce. W sierpniu 2019 r. w katowickim „Spodku” obchodzono 45-lecie AA w Polsce.

Biblioteka Kongresu Stanów Zjednoczonych zalicza książkę „Anonimowi Alkoholicy” do „88 książek, które ukształtowały Amerykę”. Amerykańskie Towarzystwo Zdrowia Psychicznego przyznało AA prestiżową nagrodę Laskera „w uznaniu unikalnego i wybitnie skutecznego podejścia do alkoholizmu”. Anonimowi Alkoholicy od samego początku, jako jedni z pierwszych głośno przekonywali, że alkoholizm jest chorobą, a nie jak wcześniej uważano, skazą moralną. Amerykańskie Towarzystwo Medyczne uznało alkoholizm za chorobę w 1956 r.

W Polsce alkoholizm został sklasyfikowany jako choroba w 1980 r.

Obecnie liczbę Anonimowych Alkoholików na świecie szacuje się na ok. 2 100 000 w ponad 180 krajach.

Na grupie AA zaczyna się wszystko, to tutaj podejmujemy pierwszą służbę – taką jak parzenie kawy czy witanie nowoprzybyłych. Na grupie AA poznajemy literaturę, program 12 Kroków, nasze tradycje. W Polsce istnieje ok. 2700 grup. Nasze trzeźwienie zależy od ich istnienia, bez nich większość z nas nie mogłaby zdrowieć.

Członkowie grup AA uczestniczą w spotkaniach nazywanych mityngami. Na mityngach dzielimy się własnymi doświadczeniami związanymi z chorobą alkoholową. Mówimy o tym jak było kiedy piliśmy, co zrobiliśmy żeby nie pić i jak jest obecnie. Opowiadamy o tym co nam pomaga w trzeźwieniu.

Wszyscy obecni na mitingu zobowiązani są do zachowania anonimowości osób i zasłyszanych spraw oraz zdarzeń – jest to fundamentalna zasada AA.
Każda grupa AA może prowadzić kilka rodzajów mitingów
1. Miting zamknięty – wyłącznie dla alkoholików.
2. Miting otwarty – dostępny dla każdego zainteresowanego programem zdrowienia z alkoholizmu oraz osób spoza Wspólnoty.
3. Miting spikerski – na którym jeden lub więcej wybranych spikerów dzieli się swoim doświadczeniem.
4. Mityngi specjalne, np. dla nowicjuszy, dla kobiet itd.

Dobrze aby każdy anonimowy alkoholik oprócz uczęszczania na wiele różnych mityngów, związał się szczególnie silnie z jedną grupą. Taką grupę nazywamy macierzystą. Jest to grupa, za którą alkoholik czuje się odpowiedzialny i gdzie stara się podtrzymywać przyjaźnie. Grupa macierzysta jest najsilniejszą więzią członka AA ze Wspólnotą.

Ilustracje na filmie pochodzą ulotki „12 Tradycji Ilustrowane” wyd. BSK AA w Polsce. Copyright AAWS

We Wspólnocie AA obowiązuje nas zasada że, tego kogo widzieliśmy na spotkaniach, oraz o czym na nich usłyszeliśmy nie opowiadamy na zewnątrz. To bardzo ważne, dla nas wszystkich, szczególnie dla nowicjuszy. Na mityngach czujemy się wtedy bezpiecznie.

Dołączając do Wspólnoty oczywiście poznajemy swoje imiona, wymieniamy się numerami telefonów, zawiązujemy bardzo głębokie i trwałe przyjaźnie. Z czasem poznajemy bliskich i rodziny naszych przyjaciół. Ufamy sobie.

Oprócz anonimowości na płaszczyźnie osobistej obowiązuje nas również anonimowość wobec prasy, radia, telewizji i internetu. Mówi o tym nasza Tradycja jedenasta. Jeśli występujemy w mediach, nie pokazujemy twarzy i nie przedstawiamy się z nazwiska. Łamanie anonimowości jest niebezpieczne zarówno dla samego alkoholika, który to robi, jak i dla całej Wspólnoty AA. Anonimowość na tym szczeblu chroni nas przed pychą i przerostem ambicji.

Kilka pytań i odpowiedzi na temat anonimowości:
– Co gdy spotkam na mityngu kogoś znajomego?
– Taka osoba jest na mityngu prawdopodobnie z tego samego powodu co Ty, dlatego uszanuje Twoją anonimowość, a Ty ze swojej strony zachowuj się podobnie.
– Czy powinienem wspomnieć o moich związkach z AA osobom, które wydaje się, że mają problem z alkoholem? Albo czy mogę przyznać się znajomym, że jestem w AA?
– To oczywiście Twój osobisty wybór. Dzielenie się doświadczeniem jest zgodne z naszym programem.
– Wiem, że nie mogę ujawniać nazwisk uczestników mityngu a co z innymi informacjami?
– Nawet jeśli informacje, które usłyszałeś wydają się Tobie nieszkodliwe i mało znaczące nie ujawniaj ich poza AA.

Ilustracje na filmie pochodzą ulotki „12 Tradycji Ilustrowane” wyd. BSK AA w Polsce. Copyright AAWS